In het oude hertogelijk kasteel van Caen bevindt zich het Musée de Normandie (museum van Normandië). Bent u geïnteresseerd in de geschiedenis van Normandië dan is dit museum een echte aanrader!

Wat zijn de geheimen van dit museum? ...

Een van de grootste keerpunten in de Tweede Wereldoorlog en geschiedenis van de twintigste eeuw en vond plaats in Frankrijk, toen de geallieerden aankwamen op de stranden van Normandië. De Amerikanen zijn toen ingevallen op Utah Beach en Omaha Beach en de Britten en Canadezen zijn ingevallen op Gold Beach, Juno Beach en Sword Beach. ...

De internationale zeventigste herdenking van de invasie in Normandië wordt op Sword Beach in Ouistreham (Calvados) gevierd!

De internationale herdenkingscermonie van de geallieerde invasie, zeventig jaar geleden, op 6 juni 1944 in Normandië, zal in 2014 plaatsvinden op Sword Beach in Ouistreham. Dit heeft de Franse Minister van Veteranenzaken, Kader Arif, bekendgemaakt.

Sword Beach in 2014

De herdenking in 1984 vond plaats op Utah Beach, in 1994 op Omaha Beach en in 2004 in Arromanches. De internationale herdenking van de geallieerde invasies in Normandië vindt volgend jaar plaats op Sword Beach, in Ouistreham. Veteranen en staatshoofden zullen daar voor de zeventigste keer D-Day herdenken.

De enige Fransen op 6 juni

Sword Beach, in de Britse sector, ligt het meest oostelijk van alle vijf de invasiestranden (Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword). Op dat strand zijn de enige Fransen die hebben meegedaan op 6 juni 1944, geland: 177 Franse ‘Groene Baretten’ onder leiding van Kieffer, als vierde Royal Marine-commandobataljon. Het bataljon is voorafgaand aan 6 juni getraind in Ecosse, Schotland. “We hebben voor dit strand gekozen, maar het had net zo goed een van de andere stranden kunnen zijn”, zei Kader Arif tijdens zijn toespraak in Ouistreham, ter gelegenheid van de 69ste herdenking van D-Day en als eerbetoon aan commandant Kieffer. ...

[1] Stad in het zuidwesten van Frankrijk, aan de monding van de Gironde. Inwoners: 250.000. De stad werd gesticht in de 3e eeuw v.C. onder de naam Burdigala. De haven van Bordeaux, de Port de la Lune, staat sinds 2007 op de werelderfgoedlijst van de Unesco.

[2] Wijngebied rondom de rivieren de Dordogne, de Garonne, de Isle en de Dronne. Al sinds de Romeinse tijd wordt hier wijn verbouwd. In de 17e eeuw zorgen Hollandse kooplieden voor een enorme commerciële impuls. Zij willen meer zoete witte wijnen en ‘donkere’ wijnen, de rode wijnen zoals we die nu kennen. Bordeaux is met 700 miljoen flessen de grootste wijnproducent ter wereld. De wijnen zijn wereldberoemd, daardoor relatief kostbaar en vaak geïmiteerd; het blijkt lastig de prijzen voor een slechter jaar lager te zetten dan die van een topjaar. Bordeauxwijnen en met name de grand cru’s worden daardoor steeds duurder.

De Bordeaux bestaat uit verschillende delen. Links aan de kustzijde van de Garonne liggen de wijngaarden van de Medoc en de Haut-Medoc. Hiervoor wordt de cabernet sauvignon druif het meest gebruikt, aangevuld met de merlot en ander variëteiten. De Cru Classé (van premier tot cinquième cru) is een in 1855 ingevoerde kwaliteitsaanduiding waaraan sindsdien slechts twee nieuwe wijnen zijn toegevoegd. Voor nieuwe terroirs is het dus feitelijk onmogelijk deze hegemonie te doorbreken. Daarom zijn er nieuwe kwaliteitsstempels ontstaan zoals de cru bourgeois.

Aan de rechteroever van de Garonne vinden we de AOC Saint-Émilion en de AOC Pomerol, waarvoor de wijnen geassembleerd worden van de merlot en de cabernet franc. Deze wijnen zijn over het algemeen zachter omdat zij minder tannine en een lagere zuurgraad hebben. In Saint-Émilion zijn de premiers grands crus classés de beste wijngaarden. Voor de witte wijnen (20%) wordt de sauvignon blanc en de sémillon veel geplant.

Wijnliefhebbers laten zich grofweg indelen in bordeauxdrinkers en bourgognedrinkers. Volgens de wijnschrijver Hugh Johnson spreekt de bordeaux vooral de estheet aan terwijl de hedonist kiest voor bourgogne. ...

De beste manier om onderweg op de Route de Soleil of richting de Pont de Normandie alvast in vakantiebestemming te komen is naar een iPod vol Franse chansons te luisteren. Door de uitvinding van de platenspeler en de radio, bereiken Tino Rossi, Edith Piaf en Charles Trenet vanaf de jaren dertig een miljoenenpubliek. De introductie van het 45-toeren singletje in 1950 geeft een nieuwe impuls aan het Franse lied. Het chanson valt grofweg te verdelen in twee stromingen. Enerzijds de onbezorgde ‘makkelijke’ liedjes voor een groot publiek, ook wel yéyé genoemd, naar het Amerikaanse ‘yeah’. Vertolkers als Claude François, Dalida, France Gall, Eddie Mitchell en nationale rocker Johnny Hallyday worden enorme sterren met hun luchtige yéyé-muziek. Anderzijds legden meer geëngageerde zangers de nadruk op de tekst en compositie, zoals Juliette Gréco, Serge Gainsbourg, Barbara en George Brassens. De laatste jaren is het Franse chanson bezig aan een succesvolle terugkeer waarin de verschillende genres verweven zijn met invloeden van pop en elektronische muziek. Die nouvelle vaguewordt gevormd door jonge zangers als ZaZ, Olivia Ruiz, Benjamin Biolay en zijn zus Coralie Clément, Keren Ann, Emilie Simon, Camille, Carla Bruni en Vincent Delerm. ...

Relatief eenvoudig restaurant waar ook en vooral wijn geserveerd wordt. Oorspronkelijk was bistro de naam die men gaf aan de eigenaar van een café, later pas werd het de naam voor het restaurant zelf. Waar het woord vandaan komt is niet geheel duidelijk. Eind 19e eeuw wordt het woord bistro voor het eerst gebruikt. Wellicht is het afkomstig van het woord bistraud, gebruikt in de Poitou-Charentes, dat huisknecht of wijnhandelaar betekent. Een andere versie is dat het woord afkomstig zou zijn van het Russische bystro , ‘snel’. Toen Russische soldaten in 1814 Parijs binnentrokken, waren zij bang door hun oversten betrapt te worden op drankgebruik. Daarom wilden de soldaten snel geserveerd worden in restaurants en riepen zij ‘bystro bystro!’, oftewel ‘snel, snel’. Tot in de jaren 1920 waren het vooral de arbeiders die in de bistro’s kwamen. De films Marius [1931], Fanny [1932] en César [1936], het cinematografische drieluik van Marcel Pagnol, spelen zich af in hetzelfde café en geven een mooi beeld van de Franse bistrocultuur.

In Nederland werd de bistro vanaf de jaren 1970 populair. In een ‘gezellig’ bruin interieur waarvan de gemiddelde Fransman een hartaanval zou krijgen, serveert men gegrild vlees met vette sauzen op houten planken. Op de kaart van een Franse bistro vindt men altijd wel een steak frites. Op het bord staat een plat du jour beschreven en meestal bestelt men een menu (entrée-plat-dessert) met een goede prijs-kwaliteitverhouding. ...

De Vélodyssée is een prachtige route door Bretagne, langs de Atlantische oceaan tot de Baskische kust. Stap op je fiets voor deze adembenemende fietstocht van meer dan 1200 km, waarbij de oceaan nooit ver van je vandaan is. Ontdek tussen Roscoff en Hendaye alle schatten van het Franse kustgebied, terwijl je de sinds 2012 volledig bewegwijzerde route volgt.

Als je de smaak goed te pakken hebt, kun je de Vélodyssée verder volgen, naar Engeland. Steek via de haven van Roscoff het Kanaal over en ontdek ook het Zuid-Oosten van Engeland!

Het maakt niet uit of je er dagtocht maakt of uitgebreid op vakantie bent, met zijn twee of met een groep, je kunt veilig fietsen op de speciale fietspaden. Op de officiële website van de Vélodysée (http://www.lavelodyssee.com, beschikbaar in Frans en Engels) kun je je route plannen met interactieve kaarten, kun je profiteren van aanbiedingen en vind je tips en ervaringen van mensen die je voor zijn gegaan. Onderweg kun je gebruik maken van Accueil Vélo-faciliteiten (hotels, fietsenmakers en andere serviceverleners met het Accueil Vélo-logo die zijn toegewijd aan het goed opvangen van fietsers). ...

In de Villa del Casale op Sicilië uit de 3^e eeuw n.C. vinden we mozaïeken met jonge sportieve meisjes in iets dat op een bikini lijkt. Het zou echter nog ruim zestien eeuwen duren totdat Louis Réard [*1899-†1984] de moderne bikini uitvindt. Op een zonnige julimiddag in 1946 in het mythische zwembad Molitor in Parijs vindt een schoonheidswedstrijd plaats. Réard laat de bekende danseres Micheline Bernardini twee voor die tijd minuscule lapjes stof dragen. Voor de naam heeft Réard zich laten inspireren door de actualiteit. Vier dagen eerder hebben de Amerikanen een proef gehouden met een kernbom in het atol Bikini, in de Grote Oceaan. Door het nieuwe kledingstuk bikini te noemen hoopt Réard net zo’n explosie in de modewereld teweeg te brengen. Zijn concurrent Jacques Heim [*1899-†1967] heeft een eveneens vernieuwend badpak gepresenteerd dat hij ‘Atome’ heeft genoemd.  De ‘Atome’ bestaat ook uit twee delen, maar het broekje heeft veel meer weg van een short en is dus minder aanstootgevend. Réard deponeert het woord bikini en schroomt niet om een rechtszaak aan te spannen als het woord gebruikt wordt voor een willekeurig tweedelig badpak. Er ontstaat een reclameoorlog tussen de twee. Als Heim een vliegtuig rond laat vliegen met de tekst ‘L’Atome, het kleinste badpak ter wereld’ antwoordt Réard met ‘De bikini, nog kleiner dan het kleinste badpak ter wereld’.

Vanaf het midden van de jaren ’50 begint de bikini echt populair te worden, geholpen door filmsterren zoals Brigitte Bardot en Ursula Andress. Maar in tegenstelling tot het integrale badpak onthult de bikini onder meer cellulitis en andere lijfelijke onvolkomenheden. Schoonheidssalons, schoonheidsproducten en zonnebanken varen er wel bij. De bikini wordt verboden aan de Franse Atlantische kust en in Italië en Spanje. In Duitse zwembaden blijft de bikini tot in de jaren zeventig verboden. ...

Tien Franse films die iedereen gezien moet hebben!

Hôtel du Nord van Marcel Carné [1938]

Ascenseur pour l’echaffaud van Louis Malle [1958]

À bout de souffle van François Truffaut [1961]

Belle de Jour van Luis Buñuel [1967]

Les amants du Pont Neuf van Leos Carax [1991]

Les Nuits Fauves van Cyril Collard [1993]

La Haine van Mathieu Kassovitz [1995]

Amélie Poulain van Jean-Pierre Jeunet [2001]

L’auberge espagnole van Cédric Klapisch [2002]

De battre mon coeur s’est arrêté van Jacques Audiard [2005] ...

De geschiedenis van de film begint op 28 december 1895 in het Grand Café aan de Boulevard des Capucines in Parijs. Daar vertonen de gebroeders Auguste [*1862-†1954] en Louis [*1864-†1948] Lumière voor het eerst bewegende beelden aan het publiek. De 23 genodigden krijgen een tiental filmpjes te zien van elk ongeveer één minuut. Daaronder bevindt zich ook een opname van medewerkers die uit de Lumière-fabriek in Lyon wandelen en een filmpje van een trein die het station van La Ciotat binnenrijdt. De gebroeders Lumière noemen hun uitvinding Cinématographe en maken daarna meer filmpjes die werden vertoond in cabarets en muziekzalen. De industrieel Léon Gaumont bestelt 200 ‘cinematographes’, maar de gebroeders Lumière weigeren die te leveren uit angst voor concurrentie. Gaumont richt daarop een bedrijf op met Gustave Eiffel om zelf de apparaten te ontwikkelen. Zij komen met de bioscope, een soort toverlantaarn voor bewegend beeld. In 1896 begint Gaumont – ook nu nog steeds een bioscoopconcern en filmproductiemaatschappij – zelf films te produceren. Veel intellectuelen waren bang voor de nieuwe uitvinding. Met de cinéma “zullen er geen boeken meer zijn,” vreesde de Mexicaanse schrijver Amado Nervo in 1898. Vanaf 1907, als Charles Pathé besluit zijn films niet meer te verkopen, maar te verhuren, worden er speciale zalen geopend om films te vertonen. De eerste, Cinema Palace, ziet het licht op 42, Boulevard Bonne-nouvelle (nu nog steeds een bioscoop). Zes jaar later zijn er al 180 zalen in Parijs alleen; op het hoogtepunt, in 1954, telt Parijs 354 zalen. Het geboorteland van de cinéma is ook nu nog een belangrijk filmland: jaarlijks worden meer dan 200 Franse films uitgebracht en trekken de bioscopen 190 miljoen bezoekers. ...

4 mei 2013 t/m 22 september 2013

De expositie Impressions Dior (Impressies van Dior) wordt georganiseerd in het kader van het festival Normandie Impressionniste. Tijdens de expositie wordt kleding van haute couturiers tentoongesteld die is geïnspireerd door het impressionisme. De tentoonstelling omvat o.a. de eerste creaties van Christian Dior, geïnspireerd door de tuin van het huis waarin hij is opgegroeid in Granville, Zuid-Normandië en creaties van Raf Simons.

Er worden 70 kledingstukken tentoongesteld, veel ervan haute couture, naast bekende impressionistische schilderijen van Monet, Renoir en Degas, speciaal beschikbaar gesteld door instellingen en particulieren.

...

De abdij van Mont-Saint-Michel ligt op Mont Saint-Michel in het Franse departement Manche. De abdij is in 1862 benoemd tot historisch monument en is in 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. De abdij is in de achtste eeuw gebouwd op een granieten rots die wordt omringd door moeras en drijfzand. Jaarlijks bezoeken drie miljoen mensen de abdij.

De abdij is niet alleen een religieuze trekpleister, maar trekt ook bezoekers vanwege haar prachtige architectuur en aparte locatie, boven op een granieten rots.

Of de abdij nu wordt bezocht uit geloofsovertuiging of omdat deze mooi is, de abdij verdient alle aandacht. Volgens de legende heeft de aartsengel Michaël de bisschop van Avranches, Saint Aubert, de opdracht gegeven om op de rots een kapel en vervolgens een kleine kerk te bouwen.

In 966 heeft Richard I besloten om er een benedictijnenabdij te bouwen en gedurende de elfde en twaalfde eeuw zijn monniken bezig geweest met de constructie van een Romaans klooster boven op de berg.

Het klooster beschikt drie over cryptes: aan de oostelijke zijde, onder het koor, bevindt zich de crypte des Gros Piliers, de Notre-Dame des Trente Cierges ligt aan de noordzijde en Saint-Martin aan de zuidzijde.

In 1060 en 1080 zijn respectievelijk het schip en drie verdiepingen op de abdij gebouwd. Op die drie verdiepingen bevonden zich de slaapruimte, het promenoir en de crypte de l’Aquilon. De abdij is helaas erg beschadigd geraakt tijdens een brand in 1204 en is daarna vervangen door het gebouw la Merveille.

Tijdens de Honderdjarige Oorlog zijn er vestigingsmuren om het dorp aan de voet van de rots gebouwd. Nadat de monniken in 1790 het klooster verlieten, heeft het gebouw tot 1863 als gevangenis gediend.

De locatie is in 1874 benoemd tot historisch monument en staat sinds 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Wilt u de Mont Saint Michel met eigen ogen bewonderen? Op onze site www.vakantiehuisfrankrijk.nl vindt u verschillende charamante vakantiehuizen niet ver van deze prachtige abdij. ...

Armagnac is een Eau de Vie uit het zuidwesten van Frankrijk. Armagnac wordt voor het eerst genoemd in een officieel document uit 1411 als Agua Ardenterius. Het is daarmee de oudste eau de vie en zo’n tweehonderd jaar ouder dan grote broer cognac. De 250 producenten maken elk een individuele en unieke armagnac die enorm van andere soorten kan verschillen. Vergeleken bij cognac, is de productie van zo’n zes miljoen flessen per jaar zeer bescheiden. De Fransen zelf drinken veel meer armagnac dan cognac. Waarschijnlijk heeft die waardering te maken met de typisch Franse eigenschappen als eigenzinnigheid en individualisme die het karakter van de Armagnacais tekenen.

Ook de door vele Fransen bewonderde koppige musketier D’Artagnan kwam uit de Armagnac.

Armagnac wordt gemaakt in de regio onder Bordeaux, in de departementen Lot-et-Garonne, de Gers en de Landes. De drank bevat de druiven Ugni Blanc, Colombard, Folle Blanche, Baco Blanc en vijf andere lokale variëteiten. Armagnac heeft een forsere smaak dan cognac.

Het etiket van een armagnac vermeldt de ouderdom. Bij een blend wordt de leeftijd bepaald door de leeftijd van het jongste distillaat. Twee sterren is minimaal twee jaar oud, VSOP vijf jaar, Napoléon zes en XO minimaal acht jaar. De betere huizen gunnen armagnac meer tijd. Een hors d’age armagnac is een blend waarvan de jongste wijn minimaal tien jaar op eikenhouten vaten heeft gerijpt. Naast blends zijn er ook vintage armagnacs, die gemaakt zijn van druiven van één oogst. Die herkent u aan de vermelding van het jaartal. In tegenstelling tot wijn moeten flessen armagnac staand bewaard worden, om te vermijden dat de alcohol de kurk aantast.
Armagnac wordt meestal geserveerd aan het einde van de maaltijd, maar u kunt het ook als aperitief drinken. Een ander gebruik is het serveren van een armagnac als een trou gascon: een ijskoud glas armagnac in het midden van een rijke dis om ruimte te maken voor de volgende gangen. U drinkt armagnac normaal gesproken uit een tulpglas, maar er is geen wet die u verbiedt de fles direct aan de mond te zetten.
Naast buitengewoon smakelijk, is armagnac ook goed voor de gezondheid. Volgens een onderzoek van de Universiteit van Bordeaux uit 2007, verlaagt een kleine dagelijkse hoeveelheid armagnac (3 centiliter) de kans op hart- en vaatziekten. Bovendien worden mensen uit de Gascogne gemiddeld vijf jaar ouder dan de rest van de Fransen. Armagnac zou ook een gunstig effect hebben op het voorkomen van obesitas, maar dat moet wetenschappelijk nog bewezen worden. ...

[m., ‘HAAN’]
[1] Waar de Nederlanders en de Spanjaarden de machtige Leeuw en de Amerikanen en de Duitsers de statige en alziende Arend in hun embleem hebben, is het symbool van Frankrijk een hysterische schreeuwlelijk; de coq gaullois, de Gallische haan, die al ruim tweeduizend jaar verbonden is aan de Fransen. Het symbool is het resultaat van een woordspeling in het Latijn; ‘Gallus’ betekent zowel haan, als Galliër. Sindsdien wordt Frankrijk geassocieerd met de haan. In de twaalfde eeuw gebruiken de Engelsen de haan om de Franse koning belachelijk te maken. Na verloop van tijd echter omarmen de Fransen het arrogante dier dat over zijn kippetjes waakt. Door zijn enthousiasme bij het zonnegloren wordt de haan over één kam geschoren met Apollo, Mercurius en zelfs Jezus Christus. Met zijn gekraai verjaagt hij de boze geesten van de nacht en wekt hij de gelovigen. Deze niet geringe prestatie maakt de gevederde druktemaker geschikt als personificatie van de Franse koning. François I^e adopteert als eerste op grote schaal de iconografie van de haan en Zonnekoning Lodewijk de 14^e voert hem in als nationaal symbool, naast de lelie en de zon.

Na de Amerikaanse Revolutie wilden de dertien Verenigde Staten als dank voor de hulp van Frankrijk aan de onafhankelijkheidstrijd de haan zelfs opnemen in hun wapen. Zover is het niet gekomen maar het leidde er wel toe dat de haan een glorieuze comeback maakte ten tijde van de Franse Revolutie enkele jaren later. Als zijn adviseurs Napoléon in 1804 voorstellen om de haan voortaan als nationaal symbool te gebruiken, wil de keizer dat niet. “De haan heeft geen kracht, hij kan niet het symbool zijn van een rijk zoals Frankrijk,” zegt hij en kiest vervolgens een arend. Na de Revolutie van 1848 wordt de haan weer volledig in ere hersteld. Niet veel later is de coq te bewonderen op munten, postzegels, officiële stempels en overheidsgebouwen. In de twee Wereldoorlogen wordt de haan een symbool van verzet tegen de Duitsers. Tegenwoordig siert de haan bijvoorbeeld nog wel het shirt van het Franse voetbalelftal, maar verder is hij een beetje in de vergetelheid geraakt.
Een Franse haan zegt natuurlijk geen ordinair “kukeleku”, maar een chic “cocorico”. Dit onomatopee heeft de naam gegeven aan de “coquelicot”, een klaproos,  omdat het rood lijkt op de hanekam.

[2] ~ au vin. Klassiek Frans gerecht met knoflook, kruiden, uien, spekjes, champignons en coq, alles gekookt in rode wijn. Geserveerd met gestoomde aardappeltjes of pasta. Omdat hanen zich lang voortplanten worden zij pas op latere leeftijd geslacht. Een oude haan vergt een langere bereidingstijd, dus tegenwoordig wordt de haan vaak vervangen door kip.

[3]Een (chef)kok op een schip; verbastering van het Nederlandse woord ‘kok’. ...

Iedere Fransman draagt een baret op het hoofd, een stokbrood onder zijn arm en drinkt een glas rode wijn terwijl hij pétanque aan het spelen is. Althans zo luidt het cliché. Maar wie een baretdrager wil ontmoeten, moet goed zoeken. In de Béarn, in het zuidwesten, is de kans om iemand met de typisch platte pet tegen te komen het grootst. De Romeinen die in de Pyreneeën kwamen, zouden een soort capuchon gedragen hebben, de birrus.  Dat werd in de 17^e eeuw een herderspet die goed beschermde tegen kou en regen. Vanaf 1891 werd de baret, of tarte, gedragen door de Chasseurs alpins, een elitekorps van het Franse leger. De brede rand van de baret fungeerde als een soort paraplu en hield de voeten van de soldaten droog. Vanaf 1920 tot de jaren zestig was de vilten pet een item waarmee de burger zich van de boer en de stedeling zich van de plattelandsbewoner onderscheidde. Nu is de baret in een wat andere vorm een veel gedragen militair hoofddeksel over de hele wereld. Meestal is de baret zwart, hoewel tijdens feria’s in bijvoorbeeld Pamplona en Bayonne de rode variant wordt gedragen. Oudere regisseurs en schrijvers dragen nog wel eens een baret om zich af te zetten tegen het establishment; Abbé Pierre droeg er een als teken van simpelheid, terwijl Che Cuevara van mening was dat hij er met een baret beter uitzag op tienerposters en T-shirts. ...

[m.; LAT.: accentus, ‘INTONATIE’ EN cirumflexus, ‘OMGEBOGEN’]

Het accent circonflexe is een volledig overbodig accent. Zijn nutteloosheid is voor taalpuristen dan ook zijn schoonheid en tevens zijn enige raison d’être. Het is oorspronkelijk een Grieks accent dat in 1740 door de Académie française werd ingevoerd. Het is de samentrekking van het accent aigue (‘) en het accent grave (ʽ). In het Frans kunnen klinkers een accent circonflexe krijgen, maar het komt ook in andere talen voor, zoals in het Turks, het Roemeens, het Portugees en het Vietnamees.

Vaak geeft het accent aan dat er een letter in het woord vervallen is, meestal een s. Zo veranderde maistre (van magister, lat.) in maȋtre en chasteau [van castellum, lat.] in chȃteau. Het accent circonflexe verandert zelden iets aan de uitspraak van een woord, maar als knipoog kunnen woorden die ooit een s hadden, maar nu een accent circonflexe, nog steeds worden uitgesproken met de onzichtbare s. In andere gevallen geeft het een a of een e aan die verdwenen is (seur->sȗr).

Het ‘hoedje’ of ‘dakje’ was ooit verantwoordelijk voor de helft van de schrijffouten en heeft bij vele middelbare schoolleerlingen een vroegtijdig einde aan hun opleiding gemaakt. Sinds de spellinghervorming van 1991 is het gebruik van het accent circonflexe ingeperkt. Het accent dreigde zelfs even te verdwijnen en voor- en tegenstanders rolden vechtend over de marmeren vloer van de Académie Française. Uiteindelijk hakte president François Mitterand de knoop door. Het accent circonflexe hoeft sindsdien niet meer gebruikt te worden op een i of een u en evenmin op nieuwe of leenwoorden. Alleen op bepaalde werkwoorden en bepaalde vervoegingen (voor de liefhebbers: passé simple en de 3e persoon enkelvoud van de subjonctif imparfait) komt nu nog een accent circonflexe. ...

Vissoep, oorspronkelijk gemaakt door arme vissers uit Marseille die hun onverkochte vis in zeewater kookten. De Bouillabaisse in Marseille geldt als de authentieke versie. Een aantal restaurants in Marseille heeft het recept in een handvest vastgelegd in de hoop dat andere chefs de traditie respecteren. Er zijn echter net zoveel varianten als er koks zijn. Volgens de chefs in Marseille gaan er naast de zeldzame maar onmisbare rascasse minstens drie andere soorten vis in een Bouillabaisse, zoals poon, kleine pieterman, zeeduivel, kleine krabbetjes, zeepaling of dorade. Tegenwoordig kookt men niet meer in zeewater, maar in een visbouillon. Aan de bouillon worden knoflook, tomaten, olie, uien, peper, een sinaasappelschil en een bouquet garni, toegevoegd. Het gerecht wordt geserveerd met rouille en croûtons of brood. En uiteraard met een glas gekoelde rosé afkomstig uit het niet ver van Marseille gelegen Bandol. ...

Volgens de Franse centrale bank krimpt de Franse economie in het laatste kwartaal van dit jaar naar verwachting met 0,1 procent. Met deze uitkomst zou de op een na grootste economie van de eurozone in een recessie zijn beland. Van een recessie wordt gesproken als het bruto binnenlands product minstens twee kwartalen op rij afneemt.

De Franse economie vertoonde in de eerste twee kwartalen van dit jaar groei noch krimp. Voor heel 2012 wordt echter nog steeds uit gegaan van een groei van 0,3 procent. ...