Tien Franse films die iedereen gezien moet hebben!

Hôtel du Nord van Marcel Carné [1938]

Ascenseur pour l’echaffaud van Louis Malle [1958]

À bout de souffle van François Truffaut [1961]

Belle de Jour van Luis Buñuel [1967]

Les amants du Pont Neuf van Leos Carax [1991]

Les Nuits Fauves van Cyril Collard [1993]

La Haine van Mathieu Kassovitz [1995]

Amélie Poulain van Jean-Pierre Jeunet [2001]

L’auberge espagnole van Cédric Klapisch [2002]

De battre mon coeur s’est arrêté van Jacques Audiard [2005] ...

De geschiedenis van de film begint op 28 december 1895 in het Grand Café aan de Boulevard des Capucines in Parijs. Daar vertonen de gebroeders Auguste [*1862-†1954] en Louis [*1864-†1948] Lumière voor het eerst bewegende beelden aan het publiek. De 23 genodigden krijgen een tiental filmpjes te zien van elk ongeveer één minuut. Daaronder bevindt zich ook een opname van medewerkers die uit de Lumière-fabriek in Lyon wandelen en een filmpje van een trein die het station van La Ciotat binnenrijdt. De gebroeders Lumière noemen hun uitvinding Cinématographe en maken daarna meer filmpjes die werden vertoond in cabarets en muziekzalen. De industrieel Léon Gaumont bestelt 200 ‘cinematographes’, maar de gebroeders Lumière weigeren die te leveren uit angst voor concurrentie. Gaumont richt daarop een bedrijf op met Gustave Eiffel om zelf de apparaten te ontwikkelen. Zij komen met de bioscope, een soort toverlantaarn voor bewegend beeld. In 1896 begint Gaumont – ook nu nog steeds een bioscoopconcern en filmproductiemaatschappij – zelf films te produceren. Veel intellectuelen waren bang voor de nieuwe uitvinding. Met de cinéma “zullen er geen boeken meer zijn,” vreesde de Mexicaanse schrijver Amado Nervo in 1898. Vanaf 1907, als Charles Pathé besluit zijn films niet meer te verkopen, maar te verhuren, worden er speciale zalen geopend om films te vertonen. De eerste, Cinema Palace, ziet het licht op 42, Boulevard Bonne-nouvelle (nu nog steeds een bioscoop). Zes jaar later zijn er al 180 zalen in Parijs alleen; op het hoogtepunt, in 1954, telt Parijs 354 zalen. Het geboorteland van de cinéma is ook nu nog een belangrijk filmland: jaarlijks worden meer dan 200 Franse films uitgebracht en trekken de bioscopen 190 miljoen bezoekers. ...

4 mei 2013 t/m 22 september 2013

De expositie Impressions Dior (Impressies van Dior) wordt georganiseerd in het kader van het festival Normandie Impressionniste. Tijdens de expositie wordt kleding van haute couturiers tentoongesteld die is geïnspireerd door het impressionisme. De tentoonstelling omvat o.a. de eerste creaties van Christian Dior, geïnspireerd door de tuin van het huis waarin hij is opgegroeid in Granville, Zuid-Normandië en creaties van Raf Simons.

Er worden 70 kledingstukken tentoongesteld, veel ervan haute couture, naast bekende impressionistische schilderijen van Monet, Renoir en Degas, speciaal beschikbaar gesteld door instellingen en particulieren.

...

De abdij van Mont-Saint-Michel ligt op Mont Saint-Michel in het Franse departement Manche. De abdij is in 1862 benoemd tot historisch monument en is in 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. De abdij is in de achtste eeuw gebouwd op een granieten rots die wordt omringd door moeras en drijfzand. Jaarlijks bezoeken drie miljoen mensen de abdij.

De abdij is niet alleen een religieuze trekpleister, maar trekt ook bezoekers vanwege haar prachtige architectuur en aparte locatie, boven op een granieten rots.

Of de abdij nu wordt bezocht uit geloofsovertuiging of omdat deze mooi is, de abdij verdient alle aandacht. Volgens de legende heeft de aartsengel Michaël de bisschop van Avranches, Saint Aubert, de opdracht gegeven om op de rots een kapel en vervolgens een kleine kerk te bouwen.

In 966 heeft Richard I besloten om er een benedictijnenabdij te bouwen en gedurende de elfde en twaalfde eeuw zijn monniken bezig geweest met de constructie van een Romaans klooster boven op de berg.

Het klooster beschikt drie over cryptes: aan de oostelijke zijde, onder het koor, bevindt zich de crypte des Gros Piliers, de Notre-Dame des Trente Cierges ligt aan de noordzijde en Saint-Martin aan de zuidzijde.

In 1060 en 1080 zijn respectievelijk het schip en drie verdiepingen op de abdij gebouwd. Op die drie verdiepingen bevonden zich de slaapruimte, het promenoir en de crypte de l’Aquilon. De abdij is helaas erg beschadigd geraakt tijdens een brand in 1204 en is daarna vervangen door het gebouw la Merveille.

Tijdens de Honderdjarige Oorlog zijn er vestigingsmuren om het dorp aan de voet van de rots gebouwd. Nadat de monniken in 1790 het klooster verlieten, heeft het gebouw tot 1863 als gevangenis gediend.

De locatie is in 1874 benoemd tot historisch monument en staat sinds 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Wilt u de Mont Saint Michel met eigen ogen bewonderen? Op onze site www.vakantiehuisfrankrijk.nl vindt u verschillende charamante vakantiehuizen niet ver van deze prachtige abdij. ...

Armagnac is een Eau de Vie uit het zuidwesten van Frankrijk. Armagnac wordt voor het eerst genoemd in een officieel document uit 1411 als Agua Ardenterius. Het is daarmee de oudste eau de vie en zo’n tweehonderd jaar ouder dan grote broer cognac. De 250 producenten maken elk een individuele en unieke armagnac die enorm van andere soorten kan verschillen. Vergeleken bij cognac, is de productie van zo’n zes miljoen flessen per jaar zeer bescheiden. De Fransen zelf drinken veel meer armagnac dan cognac. Waarschijnlijk heeft die waardering te maken met de typisch Franse eigenschappen als eigenzinnigheid en individualisme die het karakter van de Armagnacais tekenen.

Ook de door vele Fransen bewonderde koppige musketier D’Artagnan kwam uit de Armagnac.

Armagnac wordt gemaakt in de regio onder Bordeaux, in de departementen Lot-et-Garonne, de Gers en de Landes. De drank bevat de druiven Ugni Blanc, Colombard, Folle Blanche, Baco Blanc en vijf andere lokale variëteiten. Armagnac heeft een forsere smaak dan cognac.

Het etiket van een armagnac vermeldt de ouderdom. Bij een blend wordt de leeftijd bepaald door de leeftijd van het jongste distillaat. Twee sterren is minimaal twee jaar oud, VSOP vijf jaar, Napoléon zes en XO minimaal acht jaar. De betere huizen gunnen armagnac meer tijd. Een hors d’age armagnac is een blend waarvan de jongste wijn minimaal tien jaar op eikenhouten vaten heeft gerijpt. Naast blends zijn er ook vintage armagnacs, die gemaakt zijn van druiven van één oogst. Die herkent u aan de vermelding van het jaartal. In tegenstelling tot wijn moeten flessen armagnac staand bewaard worden, om te vermijden dat de alcohol de kurk aantast.
Armagnac wordt meestal geserveerd aan het einde van de maaltijd, maar u kunt het ook als aperitief drinken. Een ander gebruik is het serveren van een armagnac als een trou gascon: een ijskoud glas armagnac in het midden van een rijke dis om ruimte te maken voor de volgende gangen. U drinkt armagnac normaal gesproken uit een tulpglas, maar er is geen wet die u verbiedt de fles direct aan de mond te zetten.
Naast buitengewoon smakelijk, is armagnac ook goed voor de gezondheid. Volgens een onderzoek van de Universiteit van Bordeaux uit 2007, verlaagt een kleine dagelijkse hoeveelheid armagnac (3 centiliter) de kans op hart- en vaatziekten. Bovendien worden mensen uit de Gascogne gemiddeld vijf jaar ouder dan de rest van de Fransen. Armagnac zou ook een gunstig effect hebben op het voorkomen van obesitas, maar dat moet wetenschappelijk nog bewezen worden. ...

[m., ‘HAAN’]
[1] Waar de Nederlanders en de Spanjaarden de machtige Leeuw en de Amerikanen en de Duitsers de statige en alziende Arend in hun embleem hebben, is het symbool van Frankrijk een hysterische schreeuwlelijk; de coq gaullois, de Gallische haan, die al ruim tweeduizend jaar verbonden is aan de Fransen. Het symbool is het resultaat van een woordspeling in het Latijn; ‘Gallus’ betekent zowel haan, als Galliër. Sindsdien wordt Frankrijk geassocieerd met de haan. In de twaalfde eeuw gebruiken de Engelsen de haan om de Franse koning belachelijk te maken. Na verloop van tijd echter omarmen de Fransen het arrogante dier dat over zijn kippetjes waakt. Door zijn enthousiasme bij het zonnegloren wordt de haan over één kam geschoren met Apollo, Mercurius en zelfs Jezus Christus. Met zijn gekraai verjaagt hij de boze geesten van de nacht en wekt hij de gelovigen. Deze niet geringe prestatie maakt de gevederde druktemaker geschikt als personificatie van de Franse koning. François I^e adopteert als eerste op grote schaal de iconografie van de haan en Zonnekoning Lodewijk de 14^e voert hem in als nationaal symbool, naast de lelie en de zon.

Na de Amerikaanse Revolutie wilden de dertien Verenigde Staten als dank voor de hulp van Frankrijk aan de onafhankelijkheidstrijd de haan zelfs opnemen in hun wapen. Zover is het niet gekomen maar het leidde er wel toe dat de haan een glorieuze comeback maakte ten tijde van de Franse Revolutie enkele jaren later. Als zijn adviseurs Napoléon in 1804 voorstellen om de haan voortaan als nationaal symbool te gebruiken, wil de keizer dat niet. “De haan heeft geen kracht, hij kan niet het symbool zijn van een rijk zoals Frankrijk,” zegt hij en kiest vervolgens een arend. Na de Revolutie van 1848 wordt de haan weer volledig in ere hersteld. Niet veel later is de coq te bewonderen op munten, postzegels, officiële stempels en overheidsgebouwen. In de twee Wereldoorlogen wordt de haan een symbool van verzet tegen de Duitsers. Tegenwoordig siert de haan bijvoorbeeld nog wel het shirt van het Franse voetbalelftal, maar verder is hij een beetje in de vergetelheid geraakt.
Een Franse haan zegt natuurlijk geen ordinair “kukeleku”, maar een chic “cocorico”. Dit onomatopee heeft de naam gegeven aan de “coquelicot”, een klaproos,  omdat het rood lijkt op de hanekam.

[2] ~ au vin. Klassiek Frans gerecht met knoflook, kruiden, uien, spekjes, champignons en coq, alles gekookt in rode wijn. Geserveerd met gestoomde aardappeltjes of pasta. Omdat hanen zich lang voortplanten worden zij pas op latere leeftijd geslacht. Een oude haan vergt een langere bereidingstijd, dus tegenwoordig wordt de haan vaak vervangen door kip.

[3]Een (chef)kok op een schip; verbastering van het Nederlandse woord ‘kok’. ...

Iedere Fransman draagt een baret op het hoofd, een stokbrood onder zijn arm en drinkt een glas rode wijn terwijl hij pétanque aan het spelen is. Althans zo luidt het cliché. Maar wie een baretdrager wil ontmoeten, moet goed zoeken. In de Béarn, in het zuidwesten, is de kans om iemand met de typisch platte pet tegen te komen het grootst. De Romeinen die in de Pyreneeën kwamen, zouden een soort capuchon gedragen hebben, de birrus.  Dat werd in de 17^e eeuw een herderspet die goed beschermde tegen kou en regen. Vanaf 1891 werd de baret, of tarte, gedragen door de Chasseurs alpins, een elitekorps van het Franse leger. De brede rand van de baret fungeerde als een soort paraplu en hield de voeten van de soldaten droog. Vanaf 1920 tot de jaren zestig was de vilten pet een item waarmee de burger zich van de boer en de stedeling zich van de plattelandsbewoner onderscheidde. Nu is de baret in een wat andere vorm een veel gedragen militair hoofddeksel over de hele wereld. Meestal is de baret zwart, hoewel tijdens feria’s in bijvoorbeeld Pamplona en Bayonne de rode variant wordt gedragen. Oudere regisseurs en schrijvers dragen nog wel eens een baret om zich af te zetten tegen het establishment; Abbé Pierre droeg er een als teken van simpelheid, terwijl Che Cuevara van mening was dat hij er met een baret beter uitzag op tienerposters en T-shirts. ...

[m.; LAT.: accentus, ‘INTONATIE’ EN cirumflexus, ‘OMGEBOGEN’]

Het accent circonflexe is een volledig overbodig accent. Zijn nutteloosheid is voor taalpuristen dan ook zijn schoonheid en tevens zijn enige raison d’être. Het is oorspronkelijk een Grieks accent dat in 1740 door de Académie française werd ingevoerd. Het is de samentrekking van het accent aigue (‘) en het accent grave (ʽ). In het Frans kunnen klinkers een accent circonflexe krijgen, maar het komt ook in andere talen voor, zoals in het Turks, het Roemeens, het Portugees en het Vietnamees.

Vaak geeft het accent aan dat er een letter in het woord vervallen is, meestal een s. Zo veranderde maistre (van magister, lat.) in maȋtre en chasteau [van castellum, lat.] in chȃteau. Het accent circonflexe verandert zelden iets aan de uitspraak van een woord, maar als knipoog kunnen woorden die ooit een s hadden, maar nu een accent circonflexe, nog steeds worden uitgesproken met de onzichtbare s. In andere gevallen geeft het een a of een e aan die verdwenen is (seur->sȗr).

Het ‘hoedje’ of ‘dakje’ was ooit verantwoordelijk voor de helft van de schrijffouten en heeft bij vele middelbare schoolleerlingen een vroegtijdig einde aan hun opleiding gemaakt. Sinds de spellinghervorming van 1991 is het gebruik van het accent circonflexe ingeperkt. Het accent dreigde zelfs even te verdwijnen en voor- en tegenstanders rolden vechtend over de marmeren vloer van de Académie Française. Uiteindelijk hakte president François Mitterand de knoop door. Het accent circonflexe hoeft sindsdien niet meer gebruikt te worden op een i of een u en evenmin op nieuwe of leenwoorden. Alleen op bepaalde werkwoorden en bepaalde vervoegingen (voor de liefhebbers: passé simple en de 3e persoon enkelvoud van de subjonctif imparfait) komt nu nog een accent circonflexe. ...

Vissoep, oorspronkelijk gemaakt door arme vissers uit Marseille die hun onverkochte vis in zeewater kookten. De Bouillabaisse in Marseille geldt als de authentieke versie. Een aantal restaurants in Marseille heeft het recept in een handvest vastgelegd in de hoop dat andere chefs de traditie respecteren. Er zijn echter net zoveel varianten als er koks zijn. Volgens de chefs in Marseille gaan er naast de zeldzame maar onmisbare rascasse minstens drie andere soorten vis in een Bouillabaisse, zoals poon, kleine pieterman, zeeduivel, kleine krabbetjes, zeepaling of dorade. Tegenwoordig kookt men niet meer in zeewater, maar in een visbouillon. Aan de bouillon worden knoflook, tomaten, olie, uien, peper, een sinaasappelschil en een bouquet garni, toegevoegd. Het gerecht wordt geserveerd met rouille en croûtons of brood. En uiteraard met een glas gekoelde rosé afkomstig uit het niet ver van Marseille gelegen Bandol. ...

Volgens de Franse centrale bank krimpt de Franse economie in het laatste kwartaal van dit jaar naar verwachting met 0,1 procent. Met deze uitkomst zou de op een na grootste economie van de eurozone in een recessie zijn beland. Van een recessie wordt gesproken als het bruto binnenlands product minstens twee kwartalen op rij afneemt.

De Franse economie vertoonde in de eerste twee kwartalen van dit jaar groei noch krimp. Voor heel 2012 wordt echter nog steeds uit gegaan van een groei van 0,3 procent. ...

De Zwitserse arts Henriod uit het dorpje Couvet maakt eind 18e eeuw een drankje van anijs, venkel en hysop, dat helpt om maagpijnen te verlichten. Een zekere Majoor Dubied koopt vervolgens het recept samen met zijn schoonzoon Henri-Louis Pernod, die in 1797 het drankje op de markt bracht. De sterk alcoholische drank (60 to 70%) wordt absint genoemd. La fée verte, of de Groene Fee, is al snel het modieuze en verslavende drankje dat de bloeiende Parijse kunstenaarswereld in de 19e eeuw inspiratie geeft. Vincent van Gogh zou onder invloed van absint, dat een licht hallucinerende werking kan hebben, zijn oor hebben afgesneden. Absint krijgt een slechte reputatie en wordt meer gezien als een gevaar voor de maatschappij. In 1907 vindt een grote demonstratie plaats onder het motto “iedereen vóór wijn, allen tegen absint”. In 1910 wordt de drank verboden in Zwitserland, in 1915 in Frankrijk en later ook in andere landen. Absintproducenten gaan naarstig op zoek naar vervangende dranken en in 1932 vindt Paul Ricard pastis uit, dat al snel een groot succes kent. Sinds een paar jaar is in veel Europese landen het verbod op absint opgeheven. Voorwaarde is wel dat de dosis thujon (de hallucinerende stof) beperkt blijft tot een maximaal 35mg per liter (EU-norm). In Frankrijk is de verkoop van dranken die absint heten nog steeds verboden, maar productie en export is wel toegestaan.

Absint smaakt vooral naar alcohol en, zodra u de smaak eenmaal gewend bent, ook nog naar alsem, anijs, drop, venkel en koriander. Het drinken van absint is een tijdrovend en secuur ritueel. U neemt een karaf ijskoud water, een speciaal lepeltje met gaatjes, één of twee suikerklontjes en een glas absint. Druppeltje voor druppeltje giet u het water over het suikerklontje, dat op het lepeltje boven het glas hangt. Op die manier komt het aroma van de anijs en de venkel vrij. Als de suiker gesmolten is, kunt u naar smaak water toevoegen. En dan: ad fundum! ...

Ch’ti is de benaming voor inwoners van de regio Frans Vlaanderen die grenst aan Belgisch Vlaanderen. Het is een willekeurige benaming die niet echt gebaseerd is op antropologische criteria. Het woord ch’ti of ch’timi zou in de Eerste Wereldoorlog uitgevonden zijn door de poilus, de Franse soldaten die naar het slagveld in Noord-Frankrijk gestuurd werden maar daar niet vandaan kwamen. Zij verstonden de lokale inwoners maar moeilijk. Het woord Ch’ti kwam voort uit de dialoog: “Chést ti? – Ch’est mi” oftewel “Ben jij dat? – Ja dat ben ik”.

Mijnwerkers en fabriekswerkers gebruikten de term daarna als geuzennaam.

Het dialect van de Ch’ti heet Cht’mi, een Gallo-Romeinse taal waarvan de officiële naam Picard is. De Ch’ti spreken de c uit als sj en zeggen mi in plaats van moi en ti in plaats van toi.

In het voorjaar van 2008 was de Franstalige wereld in de ban van de film Bienvenue chez les Ch’tis van en met de acteur Dany Boon. Met een voor Franse begrippen bescheiden budget van elf miljoen euro, trok de redelijk saaie komedie in korte tijd 20,3 miljoen bezoekers, net niet genoeg om Titanic te verslaan als best bezochte film ooit. De totale opbrengst van de speelfilm zou uit kunnen komen op het duizelingwekkende bedrag van een kwart miljard euro (ter vergelijking: het budget van alle Nederlandse speelfilms samen bedroeg in 2007 nog geen 60 miljoen euro en de opbrengst iets meer dan 21 miljoen euro). Het verhaaltje is relatief simpel: een ambtenaar van La Poste wordt voor straf overgeplaatst vanuit het zonnige zuiden naar het koude noorden. Tegen verwachting in blijken de noorderlingen helemaal niet zo vreselijk als gedacht en bovendien is het er ook niet zo koud. Door de Ch’ti-rage zijn veel Fransen de regio Nord-Pas de Calais gaan bezoeken. ...

In plaats van te genieten van alle delicieuze gerechten uit de Franse keuken, knabbelt de wereld liever op een Frans wegwerpproduct: de Bic pen. De beroemde balpen werd eind jaren dertig uitgevonden door de Hongaar Laszlo Biro (1899-1985). Hij bedacht de sneldrogende inkt die via een balletje op het papier wordt overgebracht en verkocht zijn patent aan de Fransman Marcel Bich (afgekort tot ‘Bic’). Die brengt de wegwerppen Bic Cristal op de markt. Al snel wordt gevreesd dat de balpen het einde betekent van de schrijfkunst en pas vanaf 1965 mag de Bic op Franse scholen gebruikt worden. Daarmee valt het doek voor de ambachtelijke vulpen, terwijl het ook het begin is van het wereldwijde succes. Sinds 1950 zijn er honderd miljard Bic pennen verkocht. Bic maakt niet alleen wegwerpscheermesjes en –aanstekers, maar tevens surfplanken, kajaks en sinds 2008 mobiele telefoons. Het bedrijf is beursgenoteerd maar nog grotendeels in handen van de familie Bich.

Uit: de Francylopedie van Stephan de Vries. ...

Aan de zinc, staan, zitten of hangen is in Frankrijk onderdeel van een dagelijks ritueel: ’s ochtends voor een koffie, ’s avonds voor een pastis of een demi. In veel cafés, vooral in de grote steden, zijn consumpties aan de zinc een stuk goedkoper dan in de zaal of op een terras. De zinc is de bar die in veel cafés en restaurants te vinden is. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, bevat de zinc geen gram zink, maar een legering van 60% tin en 40% lood. In de Tweede Wereldoorlog zijn vele zincs omgesmolten door de Duitse bezetter om er granaten en vliegtuigonderdelen van te maken. Als een café nu nog een zinc heeft, dan is die vaak van koper, inox of zelfs van aluminium. Antoine Berc en Nectoux zijn de enige twee fabrikanten in de wereld die nog originele zincs maken. ...

Het balspel Pétanque gaat terug tot de oude Egyptenaren. Pétanque is niet hetzelfde als jeu de boules, de regels zijn namelijk anders. Jeu de boules wordt gespeeld rondom Lyon en in de bergen, terwijl de moderne vorm pétanque in 1907 in de lome hitte van de Provence bedacht is door Jules Le Noir. Geschat wordt dat 15 miljoen Fransen regelmatig een balletje opgooien. Onder hen zijn meer en meer jongeren, ook in de grote steden. Pétanque is ook internationaal bezig aan een gestage opmars: al zeventig landen hebben officiële pétanque-bonden en in Nederland zijn steeds meer steden met speciale boulodromes. In 2009 worden de Wereldkampioenschappen voor het eerst georganiseerd in Maastricht.

De spelregels

In principe kan pétanque op ieder terrein gespeeld worden, maar tijdens kampioenschappen is de minimale afmeting van de baan vier bij vijftien meter. Twee teams van maximaal drie personen hebben elk twee of drie ijzeren bollen met een diameter van minimaal 7,05 en maximaal 8 centimeter en een gewicht tussen de 650 en 800 gram. De but of cochonnet (=het varkentje), een klein houten of plastic balletje, wordt als eerste opgegooid. Door de bollen zo dicht mogelijk bij het kleine balletje te gooien, worden punten gescoord. Het doel van het spel is 13 punten te behalen. ...

De lunch is een Franse uitvinding en nog steeds een geliefd moment van de dag. Het woord komt van ‘disjejunare’ of ‘disjunare’ (Lat.), het onderbreken van het nachtelijke vasten. ‘Ontbijten’ betekent hetzelfde, namelijk ‘beginnen te bijten’. Het déjeuner was dus oorspronkelijk de eerste maaltijd van de dag. Nu wordt de lunch gebruikt rond 12 uur 30/13 uur. Franse restaurants zitten om die tijd propvol. Meestal trekt men er een uur voor uit, soms langer, afhankelijk van het gezelschap. Helaas komt het in Frankrijk steeds vaker voor dat men even snel een broodje naar binnen werkt.
Zakenrelaties worden snel en graag mee uit eten genomen. Tijdens de lunch praat u over van alles en nog wat, maar zeker niet over zaken. Geliefde gespreksonderwerpen aan tafel zijn vakanties, cultuur of het eten zelf. De lunch is dus bedoeld om elkaar beter te leren kennen en vertrouwen te winnen. Wordt u door een Fransman uitgenodigd om te lunchen, houd dan rekening met het feit dat u een warme maaltijd krijgt en niet binnen een kwartier weer buiten staat.

Het is nog steeds gebruikelijk dat families op zondag bij elkaar komen om uitgebreid te lunchen en te discussiëren over de gebeurtenissen van de afgelopen week. Aan het einde van de middag gaat iedereen enigszins rozig weer zijns weegs. De familiale lunchtraditie is mede de reden waarom de meeste restaurants in Frankrijk op zondag gesloten zijn.

Tot in de 18e eeuw was het dîner de hoofdmaaltijd die rond twaalf uur ’s middags geserveerd werd. Na de Franse Revolutie verschoof het diner echter naar het einde van de middag. De parlementsleden vergaderden van 13 tot 18 uur, terwijl de restaurants alleen eten serveerden tussen 15 en 18 uur. Men kon echter moeilijk de hele dag op een hongerige maag werken. Daarom begon in 1804 het fameuze Parijse Café Hardy, op nummer 20 aan de Boulevard des Italiens met het serveren van een tweede ontbijt rond elf uur ’s ochtends, het ‘second déjeuner’. Het bestond uit een behoorlijk prijzig buffet van koude en warme gerechte, zoals koteletten, worsten en gegrilde niertjes. Andere restaurants sprongen al snel in op de nieuwe mode. En zo werd het oorspronkelijke déjeuner het petit déjeuner, het huidige ontbijt. ...