vrijdag 1 maart 2013
Iedere Fransman draagt een baret op het hoofd, een stokbrood onder zijn arm en drinkt een glas rode wijn terwijl hij pétanque aan het spelen is. Althans zo luidt het cliché. Maar wie een baretdrager wil ontmoeten, moet goed zoeken. In de Béarn, in het zuidwesten, is de kans om iemand met de typisch platte pet tegen te komen het grootst. De Romeinen die in de Pyreneeën kwamen, zouden een soort capuchon gedragen hebben, de birrus. Dat werd in de 17e eeuw een herderspet die goed beschermde tegen kou en regen. Vanaf 1891 werd de baret, of tarte, gedragen door de Chasseurs alpins, een elitekorps van het Franse leger. De brede rand van de baret fungeerde als een soort paraplu en hield de voeten van de soldaten droog. Vanaf 1920 tot de jaren zestig was de vilten pet een item waarmee de burger zich van de boer en de stedeling zich van de plattelandsbewoner onderscheidde. Nu is de baret in een wat andere vorm een veel gedragen militair hoofddeksel over de hele wereld. Meestal is de baret zwart, hoewel tijdens feria’s in bijvoorbeeld Pamplona en Bayonne de rode variant wordt gedragen. Oudere regisseurs en schrijvers dragen nog wel eens een baret om zich af te zetten tegen het establishment; Abbé Pierre droeg er een als teken van simpelheid, terwijl Che Cuevara van mening was dat hij er met een baret beter uitzag op tienerposters en T-shirts.