zondag 21 oktober 2012
De Zwitserse arts Henriod uit het dorpje Couvet maakt eind 18e eeuw een drankje van anijs, venkel en hysop, dat helpt om maagpijnen te verlichten. Een zekere Majoor Dubied koopt vervolgens het recept samen met zijn schoonzoon Henri-Louis Pernod, die in 1797 het drankje op de markt bracht. De sterk alcoholische drank (60 to 70%) wordt absint genoemd. La fée verte, of de Groene Fee, is al snel het modieuze en verslavende drankje dat de bloeiende Parijse kunstenaarswereld in de 19e eeuw inspiratie geeft. Vincent van Gogh zou onder invloed van absint, dat een licht hallucinerende werking kan hebben, zijn oor hebben afgesneden. Absint krijgt een slechte reputatie en wordt meer gezien als een gevaar voor de maatschappij. In 1907 vindt een grote demonstratie plaats onder het motto “iedereen vóór wijn, allen tegen absint”. In 1910 wordt de drank verboden in Zwitserland, in 1915 in Frankrijk en later ook in andere landen. Absintproducenten gaan naarstig op zoek naar vervangende dranken en in 1932 vindt Paul Ricard pastis uit, dat al snel een groot succes kent. Sinds een paar jaar is in veel Europese landen het verbod op absint opgeheven. Voorwaarde is wel dat de dosis thujon (de hallucinerende stof) beperkt blijft tot een maximaal 35mg per liter (EU-norm). In Frankrijk is de verkoop van dranken die absint heten nog steeds verboden, maar productie en export is wel toegestaan.
Absint smaakt vooral naar alcohol en, zodra u de smaak eenmaal gewend bent, ook nog naar alsem, anijs, drop, venkel en koriander. Het drinken van absint is een tijdrovend en secuur ritueel. U neemt een karaf ijskoud water, een speciaal lepeltje met gaatjes, één of twee suikerklontjes en een glas absint. Druppeltje voor druppeltje giet u het water over het suikerklontje, dat op het lepeltje boven het glas hangt. Op die manier komt het aroma van de anijs en de venkel vrij. Als de suiker gesmolten is, kunt u naar smaak water toevoegen. En dan: ad fundum!